Werewolf19

Piękna lalka na półce siedzi szklanej Przyglądając się dziewczynce ukochanej Leży tam zapomniana od kilku lat W smutnych barwach postrzega świat Kiedyś kochana dziś porzucona Jej piękna suknia jest pognieciona Porcelanowy twór kurzem pokryty Uśmiech przez łzy z twarzy zmyty

Cisza powoli do umysłu się wdziera I całą radość z twego serca zabiera Słowa które sens życiu nadawały Wtedy tak boleśnie serce łamały Uśmiech kiedyś ci tak bardzo drogi Teraz wydaje się być złowrogi Serce na kawałki się rozpadło Gdy uczucie w nim wyblakło Dusza uroniła łez tysięcy wiele Krwawe ślady zostawiając na ciele Wszystko co piękne się skończyło Bo uczucie z czasem zgniło

Od jutra przysięgam mieć znów czysta duszę Ten jeden raz, jeszcze raz zgrzeszyć muszę Żądza krwi przejmuje nade mną kontrolę Świadomość odpływa, tracę wolną wole Bestia się we mnie budzi Zaraz znów zapoluję na ludzi Nim potężne słońce się zbudzi Zanim mą ludzką cześć przebudzi Zbiorę dla śmierci ogromne plony By demon wewnątrz mnie był zadowolony

Róża czarna w mroku On szykuje się do skoku Jego myśli tylko krew Potworny morderczy zew Rozpacz w sercach ludzi Jeden z nich już się nie obudzi U nas tylko ból i strach Stwór stoi w drzwiach Zmrok nadciąga Niepokój przyciąga Czarna róża to znak Okrutny postrach mas Wampir jest wśród nas Litości w nim brak Po zabiciu ofiary To stworzenie obdarte z wiary Uchodzi w las By jutro powrócić znów Gdy nadejdzie nów By przerazić nas Nie poddawaj się walcz Jego zło, swym dobrem zwalcz Mistyczną bestię pokona